Ik ken geen enkele milieurechtengroep in geen enkel land die haar regering niet als tegenstander beschouwt.
Er is een nauw verband tussen dokter zijn en politicus zijn. De dokter probeert eerst ziekte te voorkomen, dan haar te genezen als ze toch doorbreekt. Dat is precies hetzelfde als wat je als politicus probeert te doen, maar dan ten opzichte van de samenleving.
Vrouwen zijn geëmancipeerd en hoog opgeleid, maar als het op macht en beslissingen aankomt zijn ze nergens. Waarom maken ze zich daar geen zorgen over?
Soms krijg ik de indruk dat een vis in een aquarium meer recht op privacy heeft dan een politicus.
Collega’s zijn mensen die op een receptie naast je komen staan als ze zien dat je gefotografeerd wordt..
Het is pijnlijk als je uit onverwachte hoek wordt aangevallen. Ik denk dat er ontzettend veel politici zijn die de schijn ophouden. Zo van: mij pakken ze niet. Ze doen flink. Maar geloof me, ’s avonds liggen ze in de armen van hun moeder te huilen.
Herhaaldelijk is er sprake van iets als een vrouwelijke visie (of vrouwenoordeel, vrouwelijk inzicht, vrouwelijke identiteit). Zoals ik al zei weet ik niet wat ik daaronder moet verstaan. Mijn hoop is dat het inhoudt dat vrouwen, als vrije personen, nadenken over de manier waarop we de verkeerde vanzelfsprekendheden in onze samenleving (waar zowel vrouwen als mannen onder lijden), kunnen blootleggen en bestrijden.
…er is een vooroordeel dat er iets mis moet zijn met een ongehuwde vrouw. Wie wist of ze wel een betrouwbare leidster kon zijn? Wat zou ze doen onder druk? In plaats van naar mijn capaciteiten en het partijprogramma te kijken, had men de onuitgesproken bedenkingen dat een vrouw alleen wel te neurotisch zou zijn om het land te leiden, of te agressief, of te timide.
Een vrouw op een politiek podium was voor de menigte niet zo vreemd als het mij leek. Andere vrouwen op het subcontinent hadden voor mij de politieke banier van hun echtgenoot, vader of broer overgenomen. Het erfdeel van politieke gezinnen dat aan de vrouwen werd doorgegeven, was een zuidaziatische traditie geworden. Indira Gandhi in India, Sirimavo Banderanaike in Sri Lanka, Fatima Jinnah, mijn eigen moeder Nusrat en nu ikzelf in Pakistan.
Het is moeilijk een leider te beoordelen in een korte termijn perspectief – een leider is precies gekenmerkt door het hebben van een lange termijn visie, moet veranderingsprocessen kunnen inzetten die vele jaren duren. Daarom kan je pas echt zien of het een goed leiderschap geweest is nadat er een aantal jaren overheen gegaan zijn.
Als politicus kan je best leren zwemmen voor het geval je uit de boot zou vallen.
Zonder ambitie is er geen sprake van talent.
Wij (….) vrouwen, we hebben stemrecht, maar dat is een volkomen abstract begrip als het niet vergezeld gaat van activiteiten buiten het gezinsverband; werkelijk deelnemen aan het maatschappelijk leven betekent helpen bouwen aan de wereld waarin wij leven.
Een vrijheid die slechts dient om de vrijheid te ontzeggen, moet ontzegd worden.
Op mijn twintigste dacht ik, dat je in je leven overal buiten moest blijven staan : nu denk ik het tegenovergestelde. (…) ik meende dat een schrijver a-politiek moest blijven.
Politici zijn soms ‘zeer bekwaam’, maar je zou er geen borrel mee willen drinken. Allemaal gevangen in dezelfde maalstroom, waardoor ze in al die jaren vergeten zijn hoe ze met hun achterban moeten praten.
Als je met een politicus praat, is het vaak net of je aan twee kanten van het loket zit. Als er al een leuke bij zit, is dat er binnen twee maanden afgebikt door al die mediatrainers.
Vrouwen zijn waarschijnlijk een beetje menselijker in hun leiderschap – mannen zijn te ongeduldig.
Weten wat je niet kan is belangrijker dan weten wat je w̩l kan.
90 percent van de mensen geloven wat ze zien, dus zijn het de informatiekanalen en de mensen die ze runnen die de echte leiders zullen zijn en de maatschappij beïnvloeden en vormgeven.
De beste idealisten staan wel met hun twee voeten in de modder, en ondertussen met hun hoofd in de wolken.
Behalve luisteren moeten we de mensen rust en houvast bieden, in een wereld waar alles sneller gaat. (…)’Het zijn elementen van het recept om meer kiezers te bekoren. Het hele recept ken ik niet.
Als we de zitjes in het parlement op basis van competentie zouden invullen, dan hadden we allang een gelijke man-vrouwverdeling.
Het onevenwicht M/V maakt deel uit van de kloof tussen de mensen en de politiek.
Ik hou m’n hart vast als een jonge politicus moet incasseren – omdat die niet op een andere manier reeds heeft leren omgaan met verwerken, met verlies.
Als je aan partijpolitiek doet (…) wil je mee een beleid voeren. Elke kans die je krijg om dat te doen, moet je grijpen. Anders moet je maar vanuit een actiecomitee of een beweging actie voeren.
Wat mij stoort, is dat de mensen die de toekomst moeten maken, soms niet meer lijken te geloven in de toekomst. Hoe wil je van mensen vragen dat zij geloven in morgen als jij, als politicus, het al opgegeven hebt? Neem lukraak tien interviews van politici uit alle partijen: niet ̩̩n die durft te zeggen dat hij gelooft dat we de dingen beter kunnen maken.
De meeste mensen die een punt willen maken, zijn helaas niet scherp genoeg.
Een plan B mag ik niet hebben, vind ik. Omdat ik dan zou denken dat er een gemakkelijkere weg is.
Het is ook onze morele plicht om als Westerse vrouwen (en mannen) begaan te zijn met de vrouwenrechten in andere delen van de wereld.
Politiek is geen hobby maar veeleer een erg verrijkende activiteit. En daarom ga je in de politiek: omdat je er mee voor kunt zorgen dat we er met z’n allen op vooruit gaan.
Politiek is slopend. Vroeger kruiste ik mijn man wel eens op de oprit van ons huis, maar zelfs dat zit er niet meer in. Tenzij ik hem niet herkend heb.
In het Brexit-verhaal werd de politieke vraag niet meer wie de volgende premier zou worden, maar waar het hele land naartoe moest. Daarop heeft de vervreemde Britse politieke klasse geen antwoord.
Gedurende heel mijn politieke carrière hebben ze me herhaaldelijk gezegd : jij bent zo geliefd, één of andere dag gaan ze een standbeeld voor je oprichten. Ik had toch liever gehad dat ze me minder graag hadden gezien en meer voor me gestemd hadden.
Vrouwen horen thuis daar waar de beslissingen genomen worden.